Duivels in een wijwatervat

De wetenschap dat we niet kunnen winnen werkt bij de Borly’s altijd bevrijdend. Want bij de rust stond er al een stunt op het bord tegen de soevereine en ongeslagen leiders: 41-41. Geduldig teamspel en een vrij secure afwerking van buitenuit zorgden voor een mooi spelritme. We waren gewoon de evenknie van dezelfde ploeg die ons enkele maanden geleden op een miserabel hoopje had gespeeld gedurende de eerste 20 minuten. En dat was echt niet omdat de leiders een gezondheidswandeling in de Alverberg hadden ingelast en ineens slecht speelden.

Het motto tijdens de rust was dan ook: “meer van dat en kalm blijven”. Het derde kwart startte ondanks de goede intenties in mineur. Nervositeit kroop in de rangen en ego’s werden her en der gedeukt in het heetst van de strijd. Op enkele minuten stonden we zeven punten in het krijt. Een timeout bracht de organisatie en de rust terug bij Orly en we kropen weer recht. Dat kunstje herhaalden we nog drie maal; telkens liep Stevoort uit tot maximum tien punten en leek de stuntzege buiten bereik, telkens knokten en shotten we ons terug in de match. Zozeer zelfs, dat er uit de Stevoortse poriën spontaan angstzweet begon te stromen toen we in de laatste twee minuten met een driepunter opnieuw op drie punten kropen. De leider ging ineens op balbezit spelen en de tijd doden, maakt dat mee.

Een laatste timeout bracht niet het verhoopte resultaat – daar is dat beetje gebrek aan ervaring en killer instinct bij Orly weer – en Stevoort mocht vanop de vrijwerplijn de wedstrijd in de definitieve plooi shotten. Maar dat doet niets af aan de mooie prestatie van de ploeg. Proficiat dus.

—————

Spelers: Bert, Luc, Steven, Jeroen, Ilya, Tom, Mark, Dami, Wim

Gekwetst op de bank: Arno en David

Afwezig: Pieter en Michael